Ik ben een paar dagen in de Eifel en voel op de een of andere manier de behoefte om te schrijven.
Vroeger: de slachtofferrol
Deze zomerperiode ziet er anders uit. Recent hebben wij een vriend verloren. 70 jaar en boem, weg. De dood speelt al langere tijd een rol in ons leven. Vroeger was ik minder sterk en kon ik wel eens in een slachtofferrol duiken. En met vroeger bedoel ik de periode tot ongeveer mijn veertigste. En ja, ik weet het; dat is een hele lange tijd. Maar ik was altijd bezig met vragen als:
- Waarom ben ik dik?
- Waarom ben ik zo onzeker?
- Waarom kan ik geen kinderen krijgen?
- Waarom, waarom, waarom.
Tegenslagen in ons gezin
Het leven is voor mij als persoon altijd uitdagend geweest. We hebben kinderen geadopteerd, we hebben een pleegkind met een flinke rugzak, onze kinderen zijn ziek geweest (mentaal en lichamelijk). We kozen voor mantelzorg waarbij mijn vader intensieve zorg nodig heeft. En als top van de berg hebben we recent gehoord dat mijn broer uitgezaaide longkanker heeft.
Als ik dit teruglees, zou mijn eerste reactie verdorie zijn. Excuse my words.
Van glas halfleeg naar glas halfvol
Maar in tegenstelling tot vroeger is mijn glas nu meestal halfvol. Ik geloof in mijn mentale kracht. Ik weet nu waar ik voor sta en denk vaak: alles heeft een reden.
Ik ben nog steeds niet slank. En mijn benen zijn dik. Maar die moeten ook veel dragen. Ik ben niet meer onzeker. Ik mag er zijn. (En diegene die anders denkt: fuck it). De zielen van mijn kinderen konden niet via mij geboren worden, dus moesten we ze adopteren. Ze horen bij ons, linksom of rechtsom. De band die wij hebben… Daar zal menig gezin jaloers op zijn.
De coronatijd als keerpunt
De coronatijd heeft ervoor gezorgd dat ik mijn winkel verplaatste. Daar werk ik op afspraak en dat zorgde ervoor dat ik zulke mooie gesprekken mag voeren. Dat ik de studieboeken in ging. Dat ik succesvol anderen kon helpen, zorgde ervoor dat ik mijn eigen praktijk startte.
Mantelzorg en intensief leven
Dat ik mantelzorger ben is soms zwaar. Maar niemand neemt mij af dat ik intensief het leven leef met mijn inner circle.
Ieder mens heeft kracht
En ja, ik weet het; ik klets alles krom wat recht is. Maar dat is misschien wat ik een ander wil leren. Alleen jij bepaalt hoe je omgaat met alle ellende om je heen. En dat kun je trainen.
En soms vloeien bij mij ook tranen. Tranen om alle ellende. En ook dat mag. Je mag best even medelijden met jezelf hebben. Maar iedere dag is een kans om opnieuw te beginnen. Ik zeg dan: Kom op Sheron, je hebt maar één leven en het is zonde als je veel tijd besteedt aan grienen. Ik kan genieten van de natuur. Van alle lieve mensen die ik om mij heen heb. Van mijn kinderen, van mijn hondjes, van mijn vrienden en familie.
Tot slot
Sentimenteel gewauwel kun je het noemen. Zweverig gedoe… Noem het zelf hoe je het wil. I don’t care.
Maar uit eigen ervaring weet ik dat ieder mens de kracht heeft om zijn of haar eigen hemel te bouwen.
